پـسـرِ مــادرِ آبــی؛ پــدرِ اشـک شـدی            در مسیر غـمِ خود همسفر اشک شدی
آسمان خیس شد از بارش بارانِ زمین            تا که بالا برود؛ بال و پَـر اشک شدی

در دل سوخته‌ات یک غمِ چندین ساله‌ست            چشم تو مقتل مکشوفه‌ای از گودال است
لحـظـۀ شـعـر نـوشـتن قـلـمم می‌لـرزد            موقعِ گفتن از این روضه زبانم لال است

تنِ تو تب زده بود و تنِ بـابـا بر خاک            نیزه‌ای شد قلمِ مقتل و شد دفتر؛ خاک
تا نوشتند، حسین بن علی را کشتیم …           آسمان خورد زمین؛ ریخت زمین بر سر؛ خاک

روی نی رفت سری؛ دور و برش هلهله شد            دُزدها حـمـله نمودند، حـرم ولـوله شد
لـرزش شانـۀ تو قـافـیـه را ریخت بهم            وای، نامـوسِ خدا هـمسفر حـرمله شد

مـهـربـان؛ با دلِ تو گـردش ایـام نـشد            گـریه کردی هـمه جا و دلت آرام نشد
کوفـه و کرب‌و‌بلا داغ، فـراوان دیدی            آه، امـا بـخـدا هــیـچ کـجـا شــام نـشـد

وای، از شهرِ بلاخیز و حسودی‌هایش            دست‌های بزنش؛ جـای کـبـودی‌هایش
همۀ بغـضِ عـلی جمع شد و خالی شد            بـر سـر قـافـلـه با دستِ یـهـودی‌هایش

قدّ یک عمر، فقط رنج کشیدن سخت است            آه، هر ثانیه را زهر چشیدن سخت است
قصۀ خاطره‌های تو تمامش روضه است            تو چه‌ها دیده‌ای آخر که شنیدن سخت است؟!